Afasie
Als een straatinterview in 10 grote steden in Vlaanderen, waaronder Brussel, Antwerpen en
Gent,
aantoont dat slechts 21,8% van de Vlamingen, ooit al eens over afasie gehoord heeft en dat
slechts 11% hierover een basiskennis heeft, dan is een sensibiliseringscampagne meer dan
ooit
aan de orde.
Wij leren het “woord” afasie kennen nadat mijn echtgenote, Paula De Ryck, op 14 augustus
1983,
een beroerte krijgt. Wat afasie werkelijk is, wat het met een mens doet, hebben we 39 jaar
lang
aan den lijve ondervonden.
Iemand met afasie zit opgesloten, kan geen contact meer leggen met de buitenwereld omdat de
communicatiemogelijkheden in de hersenen stuk gegaan zijn en men de woorden niet meer kan
vinden.
Omdat dit zoveel impact heeft op het leven van de persoon met afasie, maar zeker ook op dat
van
de partner, van het gezin, van de familie, van de vrienden, van de buren... zou je denken
dat
iedereen wel weet waarover het gaat. Niets is minder waar. En dit omdat een omvangrijk
aantal
mensen met een beroerte, ofwel overlijdt, ofwel vrij snel herstelt. Ook omdat er veel vormen
van
afasie zijn, en vele mensen met een lichte vorm van afasie, terug een vrij normaal leven
kunnen
hebben, maar vooral omdat niemand, buiten de heel kleine kring rond de afaticus, zich kan
inleven in de problematische situatie. De ongelukkigen die in de miserie blijven zitten,
geraken
heel snel in de vergetelheid.
Om dit alles duidelijk onder de aandacht te brengen, vertel ik het verhaal van Paula, van
ons,
dat begint op zondag 14 augustus 1983.
Bij het bukken, krijgt Paula zware hoofdpijn, ze verzeilt in een diepe slaap terwijl ze rare
geluiden brabbelt. De dokter van wacht stelt een slechte diagnose, herkent hierin helemaal
geen
beroerte. Op de middag komt Paula terug bij bewustzijn. Ze rust in de sofa. Plots slaat ze
met
haar rechterarm en rechterbeen, wild over de leuning van de sofa, waarop ze ligt te rusten.
Ik
geraak in paniek en bel een bevriend koppel waarvan de vrouw verpleegster is. Zij begrijpt
direct wat er aan de hand is en belt een collega, neuropsychiater, waarmee ze dagelijks
samenwerkt. Die komt zeer snel, spreekt onmiddellijk van een hersenbloeding en laat Paula
direct
overbrengen naar het universitair ziekenhuis Sint-Rafaël in Leuven.
Hier begint, op 38-jarige leeftijd, het verhaal van Paula en afasie, om 39 jaar later, op 9
oktober 2022, te eindigen.
Dit is geen succesverhaal, wel het verhaal van een niet zo doodgewoon leven. Dit is een
verhaal
van onmacht, van frustratie, van zeer veel verdriet, van woede, van agressie... maar vooral
ook
van heel veel liefde, van zeer veel geduld, van veel goede wil, van volgehouden inspanning,
van
diep respect voor al wie met afasie te maken krijgt.