In Paula's hoofd was een tikkende tijdbom afgegaan, en de poorten van haar spraak waren compleet naar de filistijnen. Ze kon niet meer zeggen wat ze wilde, ze was verdwaald in een doolhof van taal - en dat in een samenleving die geobsedeerd is door letters en woorden. Een gapende leegte waar ooit lezen, spreken en schrijven woonden. Het vermogen ooit nog te spreken, slechts een vage droom. Plaats voor zelfmedelijden was er niet. Het was oplossingen vinden, of verzuipen in een maatschappij die niet op- of omkijkt.

Kunst bood een alternatief dat rauwer en mooier was dan welke woorden dan ook. Geen oeverloos gezwets. Haar schilderen werd een stille woordvoerder van de onuitsprekelijke pijn, van de vreugde, de verwarring, het verlangen. Ze kon het niet gezegd krijgen, maar ze kon het wel op papier zetten.

Afasie kon haar niet tot zwijgen brengen. Met elke penseelstreek, elke kleur, elke stip, elke lijn die ze zette, kon ze zichzelf uitdrukken. Het vloeide uit haar handen en werd op papier en doek gevangen. Haar schilderijen werden haar stem, en ze sprak weer. In de wereld van kunst, faalt de taal niet. Er is enkel de eindeloze mogelijkheid om zich uit te drukken. En zoals de taal voor haar een raadsel was, fluistert ze heel stil haar verhaal, enkel voor wie het wil ontrafelen. Zij heeft genoeg moeite gedaan in een wereld die niet wilde luisteren, en die haar niet opmerkte. Dit is haar stille schreeuw.

Dieter Ohler, www.dieterohler.com